Jean Henry Dunant wilde de gewonden op de slagvelden rond het Italiaanse plaatsje Solferino helpen. Maar als eenling was dat onbegonnen werk. Met hulp van de vrouwen uit het dorp richtte hij hulpposten in voor de gewonden.
De Zwitserse bankier Jean Henry Dunant (1828 - 1910) was in 1859 toevallig getuige van een veldslag tussen het Franse leger onder Napoleon III en het Oostenrijkse leger bij het Italiaanse plaatsje Solferino. Na deze veldslag bleven 40.000 slachtoffers op het slagveld achter, zonder dat iemand naar hen omkeek. Dunant kon dit niet aanzien. Hij ging de gewonden helpen. In zijn eentje was dit echter onbegonnen werk. Daarom riep hij de hulp in van de vrouwen in het dorp. Hij richtte met hen hulpposten in voor de gewonden van beide partijen.
Boek 'Een herinnering aan Solferino'
Terug in Genève bleef de veldslag hem bezighouden en schreef hij het boek 'Een herinnering aan Solferino'. Daarin deed hij drie voorstellen:
- Elk land moet vrijwillige hulpverenigingen oprichten die zijn uitgerust en opgeleid om gewonden op het slagveld te verzorgen.
- Gewonden op het slagveld, het medische personeel en hun uitrusting moeten als neutraal worden beschouwd en moeten door een kenteken worden beschermd.
- Met een internationaal verdrag moeten deze voorstellen worden bekrachtigd, en de bescherming zijn gewaarborgd van de gewonden en het medisch personeel dat hen verzorgt.
Bekijk het boek 'Een herinnering aan Solferino' (pdf).
Oprichting van het Internationale Rode Kruis:
Bij een vergadering van 16 Europese staten in 1863 keurden vertegenwoordigers Dunants voorstel goed om verenigingen van vrijwillige hulpverleners op te richten. Zij spraken af een rood kruis op een wit vlak als embleem te gebruiken. Hiermee was de geboorte van het Internationale Rode Kruis een feit. De afspraken werden in 1864 vastgelegd in de eerste Conventie van Genève. Hiermee was de basis gelegd voor het Humanitair Oorlogsrecht.
Het ontstaan van nationale verenigingen:
In de jaren daarna werden in veel landen nationale Rode Kruis-verenigingen opgericht. Het Rode Kruis van België was in 1864 de eerste nationale vereniging. Het Nederlandse Rode Kruis is in 1867 opgericht. Voor zijn werk kreeg Jean Henry Dunant in 1901 de Nobelprijs voor de Vrede.
Het Rode Kruis in vredestijd:
In 1910 verspreidde het Rode Kruis zich als een olievlek over meer dan 40 landen. Oorspronkelijk verleende men hulp aan oorlogsslachtoffers. Na de Eerste Wereldoorlog ontstond het idee om het werk van het Rode Kruis ook in vredestijd voort te zetten. Vandaag de dag telt het Rode Kruis wereldwijd 97 miljoen Rode Kruis-leden en -vrijwilligers. In 190 landen is een nationale Rode Kruis- of Rode Halve Maan-vereniging actief. Het Rode Kruis is hiermee de grootste hulpverlenende organisatie ter wereld. Bekijk ook: Geschiedenis van het Rode Kruis in foto's.